• نویسنده: تامس نیگل*

اولین بار رانلد دورکین را ۴۵ سال پیش در سالن انتظار یکی از این هتل‌های ناشناسی ملاقات کردم که همیشه جلسات انجمن فلسفی امریکا در آن‌جا تشکیل می‌شد. در میان همهمه‌ای که مثل همیشه مشخصه‌ی هر نوع اجتماع و دورهمی فیلسوفان است، دورکین، با کت و شلواری بسیار خوش‌دوخت، دکمه‌های سردست درخشان، و دستمال‌جیب ابریشمی به عنوان مهمانی از سیاره‌ی دیگر به چشم می‌آمد. او همراه استاد سابق‌ام، جان رالز، بود که سرآستین‌های ساییده‌اش، کفش‌های رنگ و رو رفته‌اش، و قیافه‌ی پریشان‌اش بیش از همیشه این تقابل را آشکار می‌ساخت. هم‌نشینی لذت‌طلبی آراسته‌ و دنیوی دورکین در کنار ریاضت‌ ژنده‌پوشانه‌ و معنوی رالز در تصویرم از حوزه‌ی فلسفی خطِ‌رنگی محونشدنی است. این دو آمریکایی کاملاً متمایز در پایان قرن بیستم مشترکاً باعث و بانی تغییری عظیم در محیط فکری و اخلاقی‌مان شدند- رالز در فلسفه‌ی سیاسی و دورکین در فلسفه‌ی حقوق. این دو وضوح و منطق فلسفه‌ی ...
ادامه مطلب