سابقه آشنایی‌ام با زنده یاد عماد افروغ به سال‌‌های نخست بعد از انقلاب باز می‌گردد. سال‌های جنگ بود و ما هر دو برای مشارکت در دفاع از کشور به نیروهای نظامی پیوسته بودیم. یکی، دو بار او را در مقر لشکر دیده بودم اما گفت‌وگویی میان‌مان شکل نگرفته بود؛ تا این‌که زمان بازگشایی دانشگاه‌ها فرارسید. قرار بر این بود که به دانشگاه برگردیم اما اولویت با جبهه و جنگ باشد و هرگاه فرماندهان تشخیص دادند در جبهه حاضر شویم و آنچه را بر عهده‌مان می‌گذارند، انجام دهیم. این وضعیت ثبات و قرار را از آدم می‌گرفت و در رفت‌و‌آمدهای مداوم معلوم نبود که محور فعالیت‌هایت کدام است. کم‌کم جناح‌بندی‌های درون نیروهای برآمده از انقلاب، خود را نشان داده بود و…