- سید عطاءالله مهاجرانی
به صدق کوش که خورشید زاید از نفست…
تردیدی نیست که نمی‌توان آقای احمد زیدآبادی را به دروغ‌گویی متهم کرد، حاشا و کلّا! اما سه موردی که در کتاب اخیر ایشان «گرگ و میش هوای خردادماه» درباره اینجانب نوشته و نسبت داده‌اند، دو مورد مطلقاً دروغ و یک مورد تلفیقی از راست و دروغ است. البته من خود سابقه تلفیق واقعیت و خیال را در کتاب‌های «حاج آخوند» و «شیخ بی‌‌‌خانقاه» و کتابی که در دست دارم: «سید محمد صمصام، رند عالم‌سوز»، داشته و دارم. اما خاطره‌نویسی به سبک آقای زیدآبادی نمی‌تواند با خیال آمیخته شود. بخش‌هایی از نوشته ایشان درباره اینجانب، اگر نخواهم از واژه دروغ استفاده کنم، خیال‌پردازی ایشان است.
اما چرا خیال‌پردازی؟ به‌گمانم آزارهایی که ایشان در دوران حبس دیده‌اند و سنگینی رنج‌های تاب‌سوز، که ما شاهد آثارش در گفت‌وگوی ایشان با حسین دهباشی هم بودیم؛ که چگونه چند بار رشته سخن ایشان با بغض و اشک گسست و گفت‌وگو متوقف شد…می‌تواند به‌گمانم علت این خیال‌پردازی پرسش‌برانگیز بوده باشد. به‌هرحال چون خوانندگان نوشته ایشان را به‌عنوان بیان واقعیت تلقی می‌کنند و برخی نیز به ایشان عنوان «شرف اهل قلم» داده‌اند. بدیهی است که شرافت همخانه و روی دیگر سکه سرمدی صداقت است.
یکم) صفحه ۱۶۳ و ۱۶۴
درباره آیت‌الله موسوی اردبیلی
ایشان مطلبی را از قول آیت‌الله موسوی اردبیلی درباره اینجانب نقل کرده‌اند:
۱) آیت‌الله موسوی اردبیلی به من گفته‌اند: همان‌جا بنشین! یعنی صندلی دور دست و در فاصله، درحالی‌که جناب زیدآبادی راوی بر صندلی نزدیک نشسته‌اند!
دور از شأن و منزلت علمی و اخلاقی آیت‌الله موسوی اردبیلی بوده است که با مهمان خود، وزیر وقت فرهنگ و ارشاد اسلامی چنین برخوردی داشته باشند، که نداشتند. من در تمامی ملاقات‌ها و یا حتی موقع صرف شام جایم کنار دست ایشان بود. مثل پدرم ایشان را دوست داشتم. ایشان هم همین تعبیر پسرم را برای من به کار بردند. موقعی که در بیمارستان در تهران بودند، به من گفتند بیشتر سر بزن! بسیاری از ملاقات‌های ما با ایشان با جمع دوستانی بوده است که بحمدالله غیر از مرحوم دکتر محسن نوربخش، همگان زنده و شاهد بوده‌اند.
در مورد بحث استیضاح ایشان با بزرگواری تمام مرا بسیار تشویق کردند و حتی این نکته را گفتند: «وقتی شما صحبت می‌کردی، با خودم گفتم من اگر بودم چه جوابی می‌دادم. گفتم خب، الان پیر شده‌ام. وقتی جوان بودم، می‌توانستم! حالا به شما بگویم. اعتراف کنم که به خودم گفتم جوان هم اگر بودی نمی‌توانستی!»
این تواضع ایشان، همراه با تحسین و تشویق اینجانب بود که مثل پسرشان بودم. علاوه بر آن آقای زیدآبادی انتظار داشته‌اند که آیت‌الله خامنه‌ای به مجلس پیام بدهند که به استیضاح وزیری رأی بدهد یا ندهد؟ این نکته را به‌صراحت جناب آقای ناطق نوری در آغاز جلسه استیضاح مطرح کردند. که رهبری پیام داده‌اند هیچ طرف به سخن ایشان استناد نکند.
۲) نکته دوم؛ مطلقاً آیت‌الله موسوی اردبیلی با من درباره محمود دولت‌آبادی و اعطای جایزه توسط وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، هیچ‌گاه صحبت نکرده‌اند! این موضوع و گفت‌وگو از اساس برساخته زیدآبادی و نسبت دروغ به آیت‌الله موسوی اردبیلی است که خود ادیب بود و زیبایی‌ها و ظرافت‌های زبان و ادبیات را به‌خوبی می‌فهمید.
دوم) صفحه ۱۷۳ و ۱۷۴
درباره روزنامه «آزاد»
مطالب ذکر شده درباره این روزنامه بخشی راست و بخشی دروغ است. آن روزها مطبوعات و وزارت فرهنگ و ارشاد در معرض بیشترین فشارها قرار داشت. من با آقای یزدانپناه سابقه دوستی و همسایگی داشتم. انسان خوش نیّت و مدیری توانا، که البته تجربه‌ای در امر اداره روزنامه و کار مطبوعاتی نداشتند، روزنامه هم نامش روزنامه «مناطق آزاد» بود! آقای زیدآبادی از حسن‌نیّت یزدانپناه بهره گرفت و روزنامه را تبدیل به یک روزنامه سیاسی رادیکال کرد و واژه مناطق را از تیتر روزنامه نیمه‌محو کرده بود. در گفت‌وگو با حسین دهباشی، ایشان به‌صراحت گفته است درواقع روزنامه را تک‌نفره اداره می‌کرد. وقتی تندی و تیزی تیترها و مطالب روزنامه را دیدم، به یزدانپناه توصیه کردم که وقتی زیدآبادی را به‌عنوان سردبیر داشته باشی، این روزنامه به سرانجام نمی‌رسد. تحریک‌کننده است و احتمال توقیف شدن دارد. گفتم از زيد‌آبادى به‌عنوان عضو شوراى سردبيرى استفاده کن و نه سردبير! نه این که وزارت ارشاد توقیف می‌کند و نه این که تهدید بود. صرفاً خیرخواهی از زاویه نگاه یک دوست بود.
این تعبیر که بنده گفته‌ام، احمد زیدآبادی چریک است! راست نیست. البته این واژه چریک را مرحوم احمد بورقانی در جلسه تودیعش به کار برد، گفت: «وقتی من به معاونت مطبوعاتی آمدم، به‌نظرم عمر کارم سه تا شش ماه بود، مانند عمر فعالیت یک چریک!» من هم در پاسخ گفتم: اساساً کار در حوزه فرهنگ و مطبوعات کار چریکی نیست!
سوم) صفحه ۱۳ و ۱۴
درباره مقالات دکتر جمیله کدیور
در کتاب اشاره شده است که بنده با آقای رحمت‌اللهی درباره مقالات خانم کدیور در روزنامه اطلاعات، تلفنی با تحکّم صحبت کرده‌ام. اصلاً واقعیت ندارد. خانم دکتر کدیور نیازی به دخالت اینجانب نداشتند. به هر حال، برای آقای زیدآبادی آرزوی توفیق دارم. امیدوارم بقیه بخش‌های کتاب به بی‌اعتباری و عدم وثاقت این سه موردی که اشاره کردم، نبوده باشد.
و آخر دعوانا ان الحمد لله رب العالمین